ի
աղքատ մարդ կար, ում կինը կարագ էր պատրաստում, իսկ ամուսինն այն
վաճառում էր տեղի նպարեղենի խանութում: Կինը կարագը շրջանաձեւ կտորներով
էր պատրաստում եւ ամեն մեկի քաշը մեկ կիլոգրամ էր:
Մի
անգամ նպարավաճառն սկսեց կասկածել աղքատի ազնվությանը եւ որոշեց
կշռել կարագի կտորները: Պարզվեց, որ դրանցից յուրաքանչյուրը ոչ թե
մեկ կիլոգրամ է, այլ՝ ինը հարյուր գրամ: Նա սարսափելի զայրացավ:
Հաջորդ առավոտ, երբ աղքատը կրկին խանութ եկավ, նպարավաճառը բարկացած
ասաց.
-Այլեւս մի՛ բեր քո կարագները, միեւնույն է՝ չեմ ընդունի դրանք քեզնից,
խաբեբա՛: Դու ասում էիր, թե կտորները մեկ կիլոգրամանոց են, իսկ իրականում
ինը հարյուր գրամ են: Ես թույլ չեմ տա հիմարացնել ինձ:
Խեղճ աղքատը մի պահ շվարեց, ապա, ուշքի գալուց հետո, ասաց.
- Ներեցեք ինձ, մենք կշեռք չունենք: Մեզ համար որպես չափի միավոր
ծառայում էր այն մեկ կիլոգրամ շաքարը, որ քեզնից էի գնել…
Խանութպանն ամոթից կախում է գլուխը եւ խոսք չի գտնում ասելու: Մեզ
մնում է միայն ավելացնել սուրբգրային հետեւյալ իմաստությունը. «Ինչ
չափով որ չափեք ուրիշներին, նույն չափով Աստված ձեզ կչափի» (ՄՐԿ.
Դ 24):
ի
աղքատ մարդ կար, ում կինը կարագ էր պատրաստում, իսկ ամուսինն այն
վաճառում էր տեղի նպարեղենի խանութում: Կինը կարագը շրջանաձեւ կտորներով
էր պատրաստում եւ ամեն մեկի քաշը մեկ կիլոգրամ էր: 
Մի
անգամ նպարավաճառն սկսեց կասկածել աղքատի ազնվությանը եւ որոշեց
կշռել կարագի կտորները: Պարզվեց, որ դրանցից յուրաքանչյուրը ոչ թե
մեկ կիլոգրամ է, այլ՝ ինը հարյուր գրամ: Նա սարսափելի զայրացավ:
